Myanmar
Door: Boris Borsje
Blijf op de hoogte en volg Boris
27 Februari 2016 | Myanmar, Rangoon
Dag iedereen, hier ben ik (eindelijk) weer! Ik heb zojuist 24 dagen in Myanmar erop zitten. Morgen vlieg ik vanuit Yangon naar Luang Prabang (Laos) om daar aan een nieuw avontuur te beginnen. Het duurde even voor ik wat van me heb laten horen, omdat wifi in Myanmar zeer schaars en onbetrouwbaar is. Internetcafes zijn enkel in de hoofdstad (Yangon) te vinden.
Waar moet ik beginnen? Ik vloog 3 februari van Bangkok (Thailand) naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar. Op het vliegveld kwam ik erachter dat ik mijn Creditcard was verloren, dus heb ik bij aankomst gelijk mijn bank gebeld om de kaart te blokkeren en een nieuwe aan te vragen. Het vervelende is dat mijn normale bankpas niet geaccepteerd wordt in geldautomaten in Myanmar waardoor ik geld moest opnemen via de Western Union Bank. Een heel gedoe en stress maar uiteindelijk is dat gelukt. Twee dagen later blader ik in de bus door mijn traveljournal en wat denk je... valt mijn creditcard eruit.. Ik kon mezelf natuurlijk wel voor m'n kop slaan, aangezien dit een typische 'Boris-actie' is. Mensen die mij goed kennen snappen waarom ;-).
In Yangon begon het avontuur dus gelijk al. Het eerste wat opviel toen ik 's avonds door de stad liep was dat de mensen zonder reden naar mij lachten. De mensen in Myanmar zijn vroeger door de bezetting van de Engelsen en het dictatoriale regime dat volgde lange tijd onderdrukt geweest en lijken blij men vereerd te zijn dat ik als rijke, blanke toerist hun land bezoek. Ik werd er meteen weer vrolijk van, zoiets zie je niet vaak in Nederland of West-Europa. Daarnaast is er 's avonds nog zoveel te doen op de straat. Overal staan eettentjes waar je kan aanschuiven nen voor nog geen 2000 Kyat (MMK) - omgerekend is dit ongeveer 1 euro 80 - een fantastische maaltijd hebt. Ze serveren hier veel currys met rijst en Indiaas eten, dus er is genoeg variatie te vinden. Op Bangkok Airport heb ik trouwens een jongen uit Zwitserland ontmoet waarmee ik vanaf dag 1 ben opgetrokken. Hij heeft maar 1 maand vakantie en heeft alles in Myanmar tot in de puntjes uitgestippeld. Ik had daarom besloten om het eerste deel van Myanmar met hem aan te haken en te zien waar we allemaal terecht zouden komen. De volgende dag zouden we samen de stad gaan verkennen, maar omdat ik later op ben gestaan en Matthias al de stad in was, besloot ik in mijn eentje naar het centrale park te lopen en te zien wat daar te doen viel. Ik stond nog geen vijf minuten in het park of er kwam een lokale jongen van ongeveer 28 jaar op mij afgestapt en we hadden spontaan een heel leuk gesprek over het feit dat hij Engels leert en downtown woont en waarbij hij mij allerlei vragen uit nieuwschierigheid stelde. Hij zei dat hij het heel leuk vond dat ik Myanmar wilde bezoeken. Na een aantal minuten gechit-chat te hebben stelde hij mij een deal voor: hij zou mij +/- 3 uur de ' echte' delen (lees: niet-toeristische) delen van de stad laten zien in ruil voor wat Engelse lessen. Ik ben meteen akkoord gegaan en hij bracht me naar een ferry waar we de Yangon rivier overstaken. In de 5 uur die volgde heb ik zo ontzettend veel moois en indrukwekkends gezien: na de boottrip van een half uur (de boot zat helemaal volgestopt met locals, ik was de enige westerling en een ware attractie voor de locals) kwamen we aan in een gebied wat ik het beste kan omschrijven als een sloppenwijk: overal oude, half houte/plastic geimproviseerde huisjes en straathonden en mensen die met een fiets met zijspan anderen verplaatsten van A naar B. We zijn gaan zitten in een klein cafeetje waar we de lokale specialiteit hebben geproeft: Myanmar thee (nog het beste te omschrijven als hele zoete koffie met melk) en waarbij mijn 'gids' me alles vertelde over de lokale gebruiken (dit in gebrekkig Engels met veel humor). Hierna ben ik door een andere jongen (samen met de gids) een paar uur rondgereden op een soort 'riksja'. Hierbij heb ik een slang gezien die voor mij over de weg liep, een heel arm dorpje (dat was mede opgezet door Unicef), gaan zitten bij een hutje en daar rietsuiker geproeft samen met een sigaar en ' Betelnut' (tabak ingewikkeld in palmbladeren, een lokale verslaving voor veel mensen. Je kauwt op de bladeren en de noot en de tabak en spuugt dit na een paar minuten uit - iedereen lijkt dit hier te doen en het is smerig en je voelt je er een beetje licht door in het hoofd). Ook kon ik volgens mijn gids de locals helpen door een pak rijst te kopen voor 75.000 kyat (dit was de goedkoopste variant, de kwalitatief hoogwaardigere rijst was zelfs nog duurder), maar dit heb ik niet gedaan omdat het een pak van 15-20 kg betrof waar je dus omgerekend 73 euro voor moest betalen. Dit vond ik belachelijk veel geld en ik vermoed dat hier ook een ongewenste commerciele bedoeling achterzit. Ik zou me daarom bezwaard tegenover mijzelf en tegenover de locals hebben gevoeld als ik het had gedaan, mede ook omdat ik niet zeker zou weten of de locals de rijst dan wel zouden krijgen en of dit niet als veevoer gebruikt zou worden. Na een lange dag wilde ik mijn gids nog Engelse bijles geven maar omdat we te weinig tijd hadden vroeg hij naar mijn lokale telefoonnummer. Ik had die dag ervoor een simkaart gekocht op het vliegveld maar had mijn nummer niet bij de hand. Dus toen maar mijn NL'se nummer gegeven en mijn mailadres alleen had hij zelf geen telefoon of computer, dus ik heb hem helaas nooit meer bijles kunnen geven..
Na Yangon vertrokken Matthias en ik met de nachtbus (die zeer onconfortabel is, waarbij de airco op 18 graden staat en voluit blaast en er een groot scherm voorin de bus staat waarop Burmese karaoke wordt afgespeeld wat enorm lawaaig is en ondanks oordopjes en slaapmaskertje nog te horen/zien is). De nacthbus kwam om 3 uur aan waardoor we van 3 tot 7 uur 's ochtends in een theehuis hebben moeten wachten tot een nieuwe gids om kwam ophalen. Deze gids had Matthias namelijk aangeschreven en hiermee hebben we vervolgens een 3-daagse trekking gedaan van Kalaw naar Inle Lake waarbij we de dag dat we aankwamen al gelijk de eerste dag van de trekking hebben gelopen: 26 km! En dat na een nacht met 2-3 uur slaap. Verassend genoeg was dit eigenlijk prima vol te houden en heb ik zonder problemen de tweede (24 km) en derde (15 km + boottrip) dag ook volgemaakt. Het landschap was niet heel erg mooi maar het sportieve bewegen en slapen bij locals thuis maakte alles goed. We sliepen die twee avonden namelijk bij mensen thuis die voor ons kookten. Hier was geen electriciteit of stromend water (enkel een ton met opgevangen regenwater) waardoor de drie dagen er speciaal waren. 's ochtends werden we gewekt door kinderen en 'snachts gingen we naar bed wanneer de zon onder was. Het toilet was slechts een gat in de grond en door de afwezigheid van kunstmatig licht konden we de sterrrenhemel heel duidelijk zien. Tel daarbij op dat er ook amper geluid was (geen tv of brommers, we zaten in de bergen) maakte het een hele bijzondere ervaring. We hadden gelukkig goede dekens want 's nachts werd het 2 graden. Bij de trekking hebben we met een gids en zijn vrouw gelopen en daarnaast was er een Duits meisje dat meedeed. We hadden haar ontmoet in het theehuis en zij besloot spontaan om ook de drie-daagse variant te doen ipv de twee-daagse variant.
Na onze trekking waren we aangekomen bij Inle Lake en hebben we een boottoch gemaakt die ons naar Nyaung Shwe bracht: een klein stoffig dorpje met uitstekend hostel en een naburige 'winery'. Hier hebben we tot zonsondergang relatief goede wijn kunnen drinken, erg mooi! Tijdens deze wijnproeverij raakte ik spontaan aan de praat met een jongen die ook Nederlands bleek te zijn. We praten wat over mijn master en toen bleek dat zijn zus volgens hem een 'soortgelijke master' had gedaan. Ik vroeg of ze die ook in Utrecht heeft gedaan, waarop hij 'ja' antwoordde. Vervolgens vroeg ik in welk jaar ze afgestudeerd was, en dit bleek in hetzelfde jaar als ik te zijn! Omdat het mastergroepje erg klein was vroeg ik hoe ze heette, en ze bleek Gemma te heten waarbij ik inderdaad mijn master mee heb gevolgd! Bizar toevallig hoe klein de wereld dan opeens blijkt te zijn.
Na een aantal dagen in Nyaung Shwe zijn we naar Mandalay vertrokken, de oude hoofdstand toen Myanmar nog Birma heette. Deze stad is enorm smerig en vol met smog omdat de regering geen centraal inzamelbeleid heeft ontwikkeld om van het afval af te komen. Dit betekent dat de locals hun afval (plastic, gft, baterijen, noem het maar op) verbranden in de buitengebieden van de stad. Deze rook komt ook in de stad terecht (mede ook door de oude bussen en auto's die in het centrum rijden) waardoor de stad stinkt en de hitte soms ondraaglijk kon zijn. hier zat ik in een hotel omdat er geen guesthouses of hostels waren. Omdat het land pas sinds 2012 zijn grenzen heeft opengesteld zijn hostels schaars en moet voor accomodatie altijd van te voren worden gereserveerd. Ook zijn overnachtingen duur: waar ik in Thailand soms 3 euro per nacht betaalde betaal ik hier gemiddeld 20$ (USD) per nacht. Verder zijn we naar een pretpark geweest waarin de tijd 25 jaar heeft stilgestaan en hebben we het paleis van de koning gezien: een enorm terrein binnen 4 muren waar paleizen en pagoda's (holy temples and religious buildings) staan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is door gevechten tussen de Japanners en de Engelsen een groot gedeelte afgebrand waarna het geheel is gerestaureerd. Het ziet er niet perse heel mooi uit maar het was wel indrukwekkend. Verder nog een monastry bezocht waar we getuigen waren van lunctijd voor Monnikken (zij mogen maar 2 keer per dag eten).
Na Mandalay namen we weer een nachtbus naar Bagan. Deze stad was veruit het indrukwekkenste: een enorm gebied met +/- 2000 pagoda's die zich in relatief goede staat bevinden. Hier hebben we een e-bike gehuurd (electrische scooter) waar we door de 'dusty, windy desertroads' naar het terrein zijn gereden. Hier hebben we zowel zondsondergang als zonsopgang op een pagoda mogen aanschouwen. Net op tijd, want ik las dat de regering per 1 maart a.s. zonsondergang voor toeristen op de pagoda's in Bagan gaat verbieden. Lucky me dus:) Hier betalen toeristen 320 USD om met een luchtballon het landschap te overzien. Door de mist lukt dit niet al te goed maar krijgen wij wel de kans om mooie plaatjes te schieten van de pagoda's met zonsopgang en de balonnen op de achtergrond.
Na Bagan weer de nachtbus naar Hpa-an gepakt en daar heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan. Reden: voedselvergiftiging opgelopen tijdens het 's nachts eten bij een lokaal tentje. Hier kippenvlees gegeten wat waarschijnlijk bedorven was omdat ik twee dagen op bed heb gelegen met buikrampen en koorts en heel veel bezoekjes aan het toilet. Gelukkig was ik na twee dagen weer fit genoeg om de nachtbus (via Yangon) naar Ngwe Saun beach te pakken. Boy wat ben ik blij dat ik daar de laatste dagen van Myanmar heb mogen beleven! Verlaten witte stranden waar hotels in aanbouw zijn en toerisme nog niet zijn weg lijkt gevonden te hebben (al is het wel in komst). Hier scooters gehuurd en tijdens zonsondergang over het strand gereden.. wat een fantastische ervaring als je bedenkt dat je met oordopjes in en een lekker muziekje over het verlaten strand cruist met de wind in de haren.. heerlijk! Overdag was er in onze bamboehut geen stroom en 's nachts werd een agregaat aangesloten om te voorzien in stroom. Wifi was er niet. Echter viel die de tweede nacht de agregaat uit waardoor we geen stroomtoevoer hadden. Maakt ook helemaal niet uit, echter wilde ik inmiddels wel mijn vlucht boeken vanuit Yangon naar Luang Prabang. Dit moest ik dus via een vriend in Nederland regelen, wat gelukkig gelukt is. Santini, hiervoor bedankt!
Ik kijk met een mooi gevoel op Myanmar terug, al moet ik zeggen dat door de totale afwezigheid van bars en clubs ik geen nachtleven heb mogen meemaken. Myanmar is hier voorzichtig mee aan het experimenteren in Yangon, waar een paar hotels clubs hebben waar je als westerling een ware attractie schijnt te zijn omdat er normaliter nooit westerlingen komen. Ik ga vanavond (het is nu zaterdag) proberen te kijken of het lukt naar zo'n club te gaan, ik ben benieuwd! Morgenochtend vlieg ik naar Luang Prabang in Laos waar ik een maandje met een vriendin uit Utrecht (Britt) door Laos zal gaan reizen. Erna zal ik doorgaan naar Cambodja, maar dat horen jullie in deel 3!
Groetjes,
Boris
Waar moet ik beginnen? Ik vloog 3 februari van Bangkok (Thailand) naar Yangon, de hoofdstad van Myanmar. Op het vliegveld kwam ik erachter dat ik mijn Creditcard was verloren, dus heb ik bij aankomst gelijk mijn bank gebeld om de kaart te blokkeren en een nieuwe aan te vragen. Het vervelende is dat mijn normale bankpas niet geaccepteerd wordt in geldautomaten in Myanmar waardoor ik geld moest opnemen via de Western Union Bank. Een heel gedoe en stress maar uiteindelijk is dat gelukt. Twee dagen later blader ik in de bus door mijn traveljournal en wat denk je... valt mijn creditcard eruit.. Ik kon mezelf natuurlijk wel voor m'n kop slaan, aangezien dit een typische 'Boris-actie' is. Mensen die mij goed kennen snappen waarom ;-).
In Yangon begon het avontuur dus gelijk al. Het eerste wat opviel toen ik 's avonds door de stad liep was dat de mensen zonder reden naar mij lachten. De mensen in Myanmar zijn vroeger door de bezetting van de Engelsen en het dictatoriale regime dat volgde lange tijd onderdrukt geweest en lijken blij men vereerd te zijn dat ik als rijke, blanke toerist hun land bezoek. Ik werd er meteen weer vrolijk van, zoiets zie je niet vaak in Nederland of West-Europa. Daarnaast is er 's avonds nog zoveel te doen op de straat. Overal staan eettentjes waar je kan aanschuiven nen voor nog geen 2000 Kyat (MMK) - omgerekend is dit ongeveer 1 euro 80 - een fantastische maaltijd hebt. Ze serveren hier veel currys met rijst en Indiaas eten, dus er is genoeg variatie te vinden. Op Bangkok Airport heb ik trouwens een jongen uit Zwitserland ontmoet waarmee ik vanaf dag 1 ben opgetrokken. Hij heeft maar 1 maand vakantie en heeft alles in Myanmar tot in de puntjes uitgestippeld. Ik had daarom besloten om het eerste deel van Myanmar met hem aan te haken en te zien waar we allemaal terecht zouden komen. De volgende dag zouden we samen de stad gaan verkennen, maar omdat ik later op ben gestaan en Matthias al de stad in was, besloot ik in mijn eentje naar het centrale park te lopen en te zien wat daar te doen viel. Ik stond nog geen vijf minuten in het park of er kwam een lokale jongen van ongeveer 28 jaar op mij afgestapt en we hadden spontaan een heel leuk gesprek over het feit dat hij Engels leert en downtown woont en waarbij hij mij allerlei vragen uit nieuwschierigheid stelde. Hij zei dat hij het heel leuk vond dat ik Myanmar wilde bezoeken. Na een aantal minuten gechit-chat te hebben stelde hij mij een deal voor: hij zou mij +/- 3 uur de ' echte' delen (lees: niet-toeristische) delen van de stad laten zien in ruil voor wat Engelse lessen. Ik ben meteen akkoord gegaan en hij bracht me naar een ferry waar we de Yangon rivier overstaken. In de 5 uur die volgde heb ik zo ontzettend veel moois en indrukwekkends gezien: na de boottrip van een half uur (de boot zat helemaal volgestopt met locals, ik was de enige westerling en een ware attractie voor de locals) kwamen we aan in een gebied wat ik het beste kan omschrijven als een sloppenwijk: overal oude, half houte/plastic geimproviseerde huisjes en straathonden en mensen die met een fiets met zijspan anderen verplaatsten van A naar B. We zijn gaan zitten in een klein cafeetje waar we de lokale specialiteit hebben geproeft: Myanmar thee (nog het beste te omschrijven als hele zoete koffie met melk) en waarbij mijn 'gids' me alles vertelde over de lokale gebruiken (dit in gebrekkig Engels met veel humor). Hierna ben ik door een andere jongen (samen met de gids) een paar uur rondgereden op een soort 'riksja'. Hierbij heb ik een slang gezien die voor mij over de weg liep, een heel arm dorpje (dat was mede opgezet door Unicef), gaan zitten bij een hutje en daar rietsuiker geproeft samen met een sigaar en ' Betelnut' (tabak ingewikkeld in palmbladeren, een lokale verslaving voor veel mensen. Je kauwt op de bladeren en de noot en de tabak en spuugt dit na een paar minuten uit - iedereen lijkt dit hier te doen en het is smerig en je voelt je er een beetje licht door in het hoofd). Ook kon ik volgens mijn gids de locals helpen door een pak rijst te kopen voor 75.000 kyat (dit was de goedkoopste variant, de kwalitatief hoogwaardigere rijst was zelfs nog duurder), maar dit heb ik niet gedaan omdat het een pak van 15-20 kg betrof waar je dus omgerekend 73 euro voor moest betalen. Dit vond ik belachelijk veel geld en ik vermoed dat hier ook een ongewenste commerciele bedoeling achterzit. Ik zou me daarom bezwaard tegenover mijzelf en tegenover de locals hebben gevoeld als ik het had gedaan, mede ook omdat ik niet zeker zou weten of de locals de rijst dan wel zouden krijgen en of dit niet als veevoer gebruikt zou worden. Na een lange dag wilde ik mijn gids nog Engelse bijles geven maar omdat we te weinig tijd hadden vroeg hij naar mijn lokale telefoonnummer. Ik had die dag ervoor een simkaart gekocht op het vliegveld maar had mijn nummer niet bij de hand. Dus toen maar mijn NL'se nummer gegeven en mijn mailadres alleen had hij zelf geen telefoon of computer, dus ik heb hem helaas nooit meer bijles kunnen geven..
Na Yangon vertrokken Matthias en ik met de nachtbus (die zeer onconfortabel is, waarbij de airco op 18 graden staat en voluit blaast en er een groot scherm voorin de bus staat waarop Burmese karaoke wordt afgespeeld wat enorm lawaaig is en ondanks oordopjes en slaapmaskertje nog te horen/zien is). De nacthbus kwam om 3 uur aan waardoor we van 3 tot 7 uur 's ochtends in een theehuis hebben moeten wachten tot een nieuwe gids om kwam ophalen. Deze gids had Matthias namelijk aangeschreven en hiermee hebben we vervolgens een 3-daagse trekking gedaan van Kalaw naar Inle Lake waarbij we de dag dat we aankwamen al gelijk de eerste dag van de trekking hebben gelopen: 26 km! En dat na een nacht met 2-3 uur slaap. Verassend genoeg was dit eigenlijk prima vol te houden en heb ik zonder problemen de tweede (24 km) en derde (15 km + boottrip) dag ook volgemaakt. Het landschap was niet heel erg mooi maar het sportieve bewegen en slapen bij locals thuis maakte alles goed. We sliepen die twee avonden namelijk bij mensen thuis die voor ons kookten. Hier was geen electriciteit of stromend water (enkel een ton met opgevangen regenwater) waardoor de drie dagen er speciaal waren. 's ochtends werden we gewekt door kinderen en 'snachts gingen we naar bed wanneer de zon onder was. Het toilet was slechts een gat in de grond en door de afwezigheid van kunstmatig licht konden we de sterrrenhemel heel duidelijk zien. Tel daarbij op dat er ook amper geluid was (geen tv of brommers, we zaten in de bergen) maakte het een hele bijzondere ervaring. We hadden gelukkig goede dekens want 's nachts werd het 2 graden. Bij de trekking hebben we met een gids en zijn vrouw gelopen en daarnaast was er een Duits meisje dat meedeed. We hadden haar ontmoet in het theehuis en zij besloot spontaan om ook de drie-daagse variant te doen ipv de twee-daagse variant.
Na onze trekking waren we aangekomen bij Inle Lake en hebben we een boottoch gemaakt die ons naar Nyaung Shwe bracht: een klein stoffig dorpje met uitstekend hostel en een naburige 'winery'. Hier hebben we tot zonsondergang relatief goede wijn kunnen drinken, erg mooi! Tijdens deze wijnproeverij raakte ik spontaan aan de praat met een jongen die ook Nederlands bleek te zijn. We praten wat over mijn master en toen bleek dat zijn zus volgens hem een 'soortgelijke master' had gedaan. Ik vroeg of ze die ook in Utrecht heeft gedaan, waarop hij 'ja' antwoordde. Vervolgens vroeg ik in welk jaar ze afgestudeerd was, en dit bleek in hetzelfde jaar als ik te zijn! Omdat het mastergroepje erg klein was vroeg ik hoe ze heette, en ze bleek Gemma te heten waarbij ik inderdaad mijn master mee heb gevolgd! Bizar toevallig hoe klein de wereld dan opeens blijkt te zijn.
Na een aantal dagen in Nyaung Shwe zijn we naar Mandalay vertrokken, de oude hoofdstand toen Myanmar nog Birma heette. Deze stad is enorm smerig en vol met smog omdat de regering geen centraal inzamelbeleid heeft ontwikkeld om van het afval af te komen. Dit betekent dat de locals hun afval (plastic, gft, baterijen, noem het maar op) verbranden in de buitengebieden van de stad. Deze rook komt ook in de stad terecht (mede ook door de oude bussen en auto's die in het centrum rijden) waardoor de stad stinkt en de hitte soms ondraaglijk kon zijn. hier zat ik in een hotel omdat er geen guesthouses of hostels waren. Omdat het land pas sinds 2012 zijn grenzen heeft opengesteld zijn hostels schaars en moet voor accomodatie altijd van te voren worden gereserveerd. Ook zijn overnachtingen duur: waar ik in Thailand soms 3 euro per nacht betaalde betaal ik hier gemiddeld 20$ (USD) per nacht. Verder zijn we naar een pretpark geweest waarin de tijd 25 jaar heeft stilgestaan en hebben we het paleis van de koning gezien: een enorm terrein binnen 4 muren waar paleizen en pagoda's (holy temples and religious buildings) staan. Tijdens de Tweede Wereldoorlog is door gevechten tussen de Japanners en de Engelsen een groot gedeelte afgebrand waarna het geheel is gerestaureerd. Het ziet er niet perse heel mooi uit maar het was wel indrukwekkend. Verder nog een monastry bezocht waar we getuigen waren van lunctijd voor Monnikken (zij mogen maar 2 keer per dag eten).
Na Mandalay namen we weer een nachtbus naar Bagan. Deze stad was veruit het indrukwekkenste: een enorm gebied met +/- 2000 pagoda's die zich in relatief goede staat bevinden. Hier hebben we een e-bike gehuurd (electrische scooter) waar we door de 'dusty, windy desertroads' naar het terrein zijn gereden. Hier hebben we zowel zondsondergang als zonsopgang op een pagoda mogen aanschouwen. Net op tijd, want ik las dat de regering per 1 maart a.s. zonsondergang voor toeristen op de pagoda's in Bagan gaat verbieden. Lucky me dus:) Hier betalen toeristen 320 USD om met een luchtballon het landschap te overzien. Door de mist lukt dit niet al te goed maar krijgen wij wel de kans om mooie plaatjes te schieten van de pagoda's met zonsopgang en de balonnen op de achtergrond.
Na Bagan weer de nachtbus naar Hpa-an gepakt en daar heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan. Reden: voedselvergiftiging opgelopen tijdens het 's nachts eten bij een lokaal tentje. Hier kippenvlees gegeten wat waarschijnlijk bedorven was omdat ik twee dagen op bed heb gelegen met buikrampen en koorts en heel veel bezoekjes aan het toilet. Gelukkig was ik na twee dagen weer fit genoeg om de nachtbus (via Yangon) naar Ngwe Saun beach te pakken. Boy wat ben ik blij dat ik daar de laatste dagen van Myanmar heb mogen beleven! Verlaten witte stranden waar hotels in aanbouw zijn en toerisme nog niet zijn weg lijkt gevonden te hebben (al is het wel in komst). Hier scooters gehuurd en tijdens zonsondergang over het strand gereden.. wat een fantastische ervaring als je bedenkt dat je met oordopjes in en een lekker muziekje over het verlaten strand cruist met de wind in de haren.. heerlijk! Overdag was er in onze bamboehut geen stroom en 's nachts werd een agregaat aangesloten om te voorzien in stroom. Wifi was er niet. Echter viel die de tweede nacht de agregaat uit waardoor we geen stroomtoevoer hadden. Maakt ook helemaal niet uit, echter wilde ik inmiddels wel mijn vlucht boeken vanuit Yangon naar Luang Prabang. Dit moest ik dus via een vriend in Nederland regelen, wat gelukkig gelukt is. Santini, hiervoor bedankt!
Ik kijk met een mooi gevoel op Myanmar terug, al moet ik zeggen dat door de totale afwezigheid van bars en clubs ik geen nachtleven heb mogen meemaken. Myanmar is hier voorzichtig mee aan het experimenteren in Yangon, waar een paar hotels clubs hebben waar je als westerling een ware attractie schijnt te zijn omdat er normaliter nooit westerlingen komen. Ik ga vanavond (het is nu zaterdag) proberen te kijken of het lukt naar zo'n club te gaan, ik ben benieuwd! Morgenochtend vlieg ik naar Luang Prabang in Laos waar ik een maandje met een vriendin uit Utrecht (Britt) door Laos zal gaan reizen. Erna zal ik doorgaan naar Cambodja, maar dat horen jullie in deel 3!
Groetjes,
Boris
-
31 Maart 2016 - 21:08
G.n.borsje:
G.n.borsje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
